จากใจให้เธอ - จากใจให้เธอ นิยาย จากใจให้เธอ : Dek-D.com - Writer

    จากใจให้เธอ

    การบอกรักแบบไม่คาดคิดของหนุ่มนักกีฬา

    ผู้เข้าชมรวม

    122

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    122

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  15 ต.ค. 51 / 11:40 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

       

      จากใจให้เธอ


                     
      ฮา... ว่ายังไงนะ คิโยชิ อุทานเสียงหลงราวไม่เชื่อหูตัวเอง นายจะลงสมัครแข่งร้องเพลงจริง ๆ หรือมาซาโอคุง
                     
      ใช่ เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายสีดำ เงยหน้าขึ้นจากอาหารเที่ยงที่รับประทานอยู่ พยักหน้ารับ แทนคำตอบ จนปอยผมสีดำด้านหน้าตกลงมาปรกหน้าผาก ทำไมเหรอ
                     
      ก็ไม่ทำไมหรอก เพื่อนสนิทเอ่ยต่อไป เพียงแต่ใครจะไปคิดว่า มาซาโอคุง พิตเชอร์ดาวเด่นของทีมเบสบอลโรงเรียนจะลงสมัครแข่งร้องเพลงประจำปีของโรงเรียนด้วย
                 
      แล้วมันแปลกตรงไหน มาซาโอ ถามด้วยน้ำเสียงเคือง ๆ พลางจ้องมองคิโยชิ เพื่อนร่วมทีมตำแหน่งแคทเชอร์ตาเขม็ง
                     
      ก็ตั้งแต่รู้จักกับนายมาหลายปี เราไม่เคยเห็นนายมีท่าทีจะชอบร้องเพลงเลยนี่หน่า
                      มาซาโอ เพียงยักใหล่แทนคำตอบ และมองเลยใบหน้าของคิโยชิ ไปที่หญิงสาวเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งเดินเข้ามาใน

      โรงอาหาร
                     
      มายูมิ... มาซาโอ ขานเรียก และยกมือขึ้นโบกไปมาเรียกความสนใจหญิงสาว ที่มีรอยยิ้มให้เขาในทันที
                     
      เป็นไงบ้าง มาซาโอคุง คิโยชิคุง... เธอเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดีและเป็นกันเอง
                     
      ไอ้เราน่ะสบายดี แคทเชอร์ทีมโรงเรียนรีบเอ่ยขึ้น แต่ท่าทางมาซาโอคุง มันจะไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่
                     
      อ้าว ทำไมละ หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความห่วงใย พลางค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาว กลางห้องอาหารที่เต็มไปด้วยเพื่อนนักเรียน เป็นอะไรมากหรือเปล่า
                     
      ก็มาซาโอ มันจะสมัครลงแข่งร้องเพลงประจำปีของโรงเรียนน่ะสิคิโยชิ เฉลย
                     
      ฮา จริงหรือ มายูมิ อุทานด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความแปลกใจ
                     
      เห็นมั้ย ไม่ใช่เราคนเดียวเสียหน่อยที่ว่านายน่ะบ้าไปแล้ว
                     
      แต่การแข่งขันร้องเพลง มันจริงจังมากเลยนะ หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบา ๆ ทุกคนที่ลงประกวดมีแต่เก่ง ๆ และเอาจริงเอาจังทั้งนั้น... และนี่ก็อีกแค่สองอาทิตย์จะแข่งขันแล้ว มาซาโอคุงจะเตรียมตัวทันเหรอ
                      มายูมิ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อไปอีก แต่เมื่อเห็นความเด็ดเดี่ยวในแววตาของพิทเชอร์หมายเลขหนึ่งของโรงเรียน เธอก็เงียบไป แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

                                                                                      *************

                      ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่บนพิทเชอร์เพลทบนกองดิน จุดขว้างเบสบอล กลางสนาม
                      เขาจัดหมวกแก๊ปให้เข้าที่ สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และเพ่งมองไปที่คิโยชิ เพื่อนซี้ ซึ่งนั่งยอง ๆ อยู่หลังผู้ตีฝ่าย

      ตรงข้าม ที่พยายามส่งสัญญาณมือให้กับเขาว่าต้องการให้ขว้างลูกแบบไหน  
                      พิทเชอร์ดาวเด่นใช้มือขวาจับลูกอยู่ในมือซ้ายที่สวมโกรฟอยู่ 
                      มาซาโอ พยักหน้ารับเมื่อได้สัญญาณที่พอใจ
                      เสียงกองเชียร์จากข้างสนามเงียบกริบในจังหวะที่ มาซาโอ เอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อยเพื่อรวมน้ำหนักไว้ที่เท้าหลัง ก่อนที่จะถ่ายน้ำหนักมาที่เท้าหน้า พร้อมยกขาซ้ายขึ้นสูงเลยเอวขึ้นไปนิดหนึ่ง บิดสะโพกหมุนลำตัว จนลำตัวตั้งฉากกับพื้น

      ให้น้ำหนักมาตกที่เท้าขวา
                      ก่อนที่จะเริ่มถ่ายน้ำหนักไปข้างหน้า ด้วยการทิ้งสะโพกไปหาแคทเชอร์ และบิดส่วนขา สะโพก เอว และตามด้วยลำตัว ดึงแขนซ้ายมาช่วยเพิ่มแรง มือขวาที่กำลูกเบสบอลแน่นและเหนี่ยวไปอยู่ด้านหลังเริ่มเคลื่อน ไหวออกมาด้านหน้าในจังหวะที่

      รวดเร็ว และปล่อยลูกเบสบอลสีขาวออกไปจากปลายนิ้วมือจากเหนือหัวใหล่
                      ลูกฟาสบอลพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วและแรง
                      สายตาของมาซาโอ จับจ้องอยู่ที่มิทท์สีน้ำตาลของคิโยชิ เพื่อนรัก
                      ก่อนที่จะเคลื่อนมามองฮิตเตอร์ของคู่แข่งที่กำลังตั้งท่า และเหวี่ยงไม้เบสบอลสุดแรงเกิด ด้วยความหวังจะหวดลูกพิทช์ของเขา
                      หัวใจของมาซาโอ เต้นแรงรัว ด้วยความตื่นเต้นและความลุ้นระทึก
                     
      สไตรค์ทรี!”กรรมการในชุดดำ ตะโกนเสียงดัง และทำท่าบ่งบอกว่าคู่แข่งตีไม่ถูกลูก และลูกเบสบอลได้ไปอยู่ในมิทท์ของคิโยชิอย่างปลอดภัย
                      ทำให้มาซาโอ กระโดดสุดตัวด้วยความดีใจ
                     
      ชนะแล้ว ๆ คิโยชิ รีบลุกขึ้นยืนและวิ่งมาทางมาซาโอ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของเพื่อนร่วมทีมและกองเชียร์ เจ๋งมาก เพื่อนเอ๋ย
                      มาซาโอ โอบกอดกับเพื่อนร่วมทีมตัวกลม ตระหนักดีว่าชัยชนะในค่ำคืนนี้ ทำให้โอกาสในการเข้าไปแข่งขันทัวนาเมนต์ระดับประเทศของทีมโรงเรียนของเขาเริ่มมีความหวังขึ้นอีกครั้ง

       

                                                                                      *************

                     
      เมื่อวานนี้ มาซาโอคุงพิทช์ได้ดีมากเลยนะมายูมิบอกด้วยน้ำเสียงชื่นชม ขณะเงยหน้าขึ้นมองดูนักกีฬาทีมโรงเรียนที่กำลังเดินกลับบ้านเคียงข้างเธอ
                      หญิงสาว รู้สึกตัวเองตัวเล็กลงถนัดตาเวลาที่อยู่เคียงข้างมาซาโอ เพราะเธอสูงเพียงแค่ไหล่ของเขา เท่านั้น  เธอแอบมองดวงตาที่กลมโตสีน้ำตาลเข้มของชายหนุ่ม และรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
                      มาซาโอหัวเราะเขิน ๆ
                     
      เธอไปดูด้วยหรือ เขาถาม
                      ทำให้หญิงสาวชักหน้าเบ้ในทันที
                     
      เราก็ไปดูนายแข่งทุกครั้งนั่นแหละ มายูมิเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจในที
                      ทำเอาชายหนุ่มหัวเราะครื่นอย่างอารมณ์ดี
                     
      เราแหย่เล่นหรอก
                      มายูมิ ทำท่าดุอย่างทีเล่นทีจริง และแกล้งวิ่งหนีชายหนุ่มไปข้างหน้า
                      เธอปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอมีความสุขมากเวลาที่ได้ใกล้ชิดกับมาซาโอคุง ที่เธอรู้จักมาตั้งแต่สมัยย้ายมาเข้าเรียนโรงเรียนแห่งนี้เมื่อช่วงมัธยมต้นพร้อม ๆ กัน และการที่บ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน ก็ทำให้เขาเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอบ่อยครั้ง แม้ในช่วงเย็น

      ที่เขาซ้อมเบสบอล เธอก็จะนั่งรอ เช่นเดียวกับที่เขานั่งรอเธอในวันที่เธอมีซ้อมไวโอลิน
                      แต่ความสนิทสนมระหว่างเขากับเธอ ก็ไม่เคยเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน
                      ไม่ว่าในใจเธอจะเรียกร้อง หรืออยากจะให้มันพัฒนาไปมากกว่านั้น มากแค่ไหนก็ตาม
                      แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ย หรือมีทีท่าที่จะอยากเป็นแฟนกับเธอ
                      เธอจึงพึงพอใจกับการได้ใกล้ชิดกับเขาในฐานะเพื่อนสนิท
                      อย่างน้อย มันก็ดีกว่าการต้องแอบมองคนที่ตัวเองหลงรักจากระยะที่ห่างไกล
                      แต่เธอมักแอบสงสัยเสมอว่า มาซาโอ ที่อยู่ในสนามแข่งขันเบสบอล ซึ่งดูมีความเชื่อมั่นในตนเอง และเปี่ยมไปด้วยความเป็นผู้นำ เหมือนแทบจะเป็นคนละคนกับมาซาโอ ที่อยู่เคียงข้างเธอ ที่แม้จะดูมีความสุข แต่ก็พูดน้อย และมักดูเขอะเขิน

      เก้ ๆ กัง ๆ
                     
      นี่ เรายังไม่เห็นมาซาโอคุงไปซ้อมร้องเพลงบ้างเลยนะ มายูมิ เอ่ยขึ้น เมื่อชายหนุ่มวิ่งตามมาทัน
                      แต่พิทเชอร์ดาวเด่นของโรงเรียนเพียงแค่ยักใหล่
                     
      ตกลงนี่นายมั่นใจมาก หรือไม่ใส่ใจกับมันกันแน่ หญิงสาวซัก
                      แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรมากไปกว่ารอยยิ้มที่จริงใจ

                                                                                      *************

                      เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องพักอาจารย์ และเดินมาหยุดที่โต๊ะของนาโอโกะเซ็นเซ ซึ่งอยู่มุมสุดด้านใน
                      เขาโค้งคำนับอาจารย์อย่างนอบน้อม
                     
      เซ็นเซ เรียกให้ผมมาพบหรือครับ มาซาโอเอ่ยถามเบา ๆ ด้วยความเกรงใจ ราวไม่อยากรบกวนอาจารย์ท่านอื่นที่นั่ง

      พักผ่อน หรือนั่งตรวจงานอยู่
                      อาจารย์สาว เงยหน้าขึ้นมาจากกองโน๊ตเพลงที่อยู่บนโต๊ะทำงาน
                     
      อ้อ มาซาโอ...
                      ชายหนุ่มปรับร่างกายยืนตรงหน้าโต๊ะอาจารย์
                     
      ฉันเห็นชื่อเธอ ลงสมัครแข่งร้องเพลงของโรงเรียนด้วย
                     
      ครับผม
                     
      ...แต่ฉันยังไม่เห็นเธอเลือกเพลง หรือมาซ้อมร้องเพลงเลย น้ำเสียงอาจารย์ต่อว่าในที
                     
      ฉันรู้ว่าเธอเป็นนักเบสบอลดาวเด่นของโรงเรียน แต่ฉันก็อยากให้เธอรู้ด้วยว่า การแข่งขันร้องเพลงประจำปี มีความสำคัญกับฉันมาก นาโอโกะเซ็นเซเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันไม่อยากให้เธอเห็นว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่น ๆ และหากว่าเธอจะไม่ทุ่มเท หรือจริงจังกับมัน ก็ขอให้เธอถอนชื่ออกไปซะ เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาทำให้การแข่งขันนี้กลายเป็นเรื่องตลก
                     
      ครับผม มาซาโอ รับคำ และโค้งคำนับ ผมจะไม่ทำให้เซ็นเซผิดหวังครับ เขาให้ค่ำมั่นสัญญาอย่างเด็ดเดี่ยว

                                                                                      *************

                     
      นาโอโกะเซ็นเซ ว่ายังไงบ้าง คิโยชิ ซึ่งยืนรออยู่หน้าห้องรีบเดินเข้ามาถามไถ่สถานการณ์จากเพื่อนซี้ทันทีที่มาซาโอเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์
                     
      ก็ไม่ว่าไง บอกให้ฉันจริงจังกับการแข่งขันร้องเพลง หรือไม่ก็ถอนตัวออกไป พิทเชอร์หนุ่มสรุปให้เพื่อนฟังด้วย

      น้ำเสียงที่ราบเรียบ
                     
      ก็สมควรอยู่หรอก นี่ก็จะประกวดอาทิตย์หน้าอยู่แล้ว ยังไม่เห็นนายไปซ้อมซักทีคิโยชิ ตำหนิพลางรีบเดินตาม

      เพื่อนผ่านทางเดินของโรงเรียนที่แน่นขนัดไปด้วยนักเรียนที่กำลังเดินไปมา นายก็รู้อยู่แล้วว่า นาโอโกะซ็นเซ ทุ่มเทกับการ

      ประกวดนี้ขนาดไหน ตั้งแต่มาเป็นผู้ควบคุมการประกวด
                      มาซาโอ พยักหน้ารับ
                     
      เฮ้ย นายกำลังคิดอะไรกันแน่นะ คิโยชิถามอย่างหัวเสีย
                     
      เราอาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากนาย มาซาโอเอ่ยในที่สุด
                     
      ขอความช่วยเหลือเรื่องอะไร แคทเชอร์ทีมโรงเรียนเริ่มสงสัย และถามด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา
                     
      ไว้เดี๋ยวใกล้ ๆ แล้วเราจะบอก
                     
      บอกเลยไม่ได้หรือ คิโยชิซักไซ้ อยากรู้แล้วน่ะ
                     
      ไว้เดี๋ยวใกล้ ๆ แล้วเราจะบอก มาซาโอ ย้ำ ก่อนที่จะเดินจากไป
                     
      นายนี่ใจร้ายมาก... ปล่อยให้เราอยากรู้อย่างนี้ได้ยังไง คิโยชิบ่นพึมพำ พลางคิดไปร้อยแปดพันเก้าว่าเพื่อนซี้ จะขอความช่วยเหลืออะไรจากเขา

       

                                                                                      *************

                     
      เธอจะไปดูเราประกวดร้องเพลงได้มั้ย... มาาโอ เอ่ยถามมายูมิ อย่างเขิน ๆ ในเย็นวันหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงเขิน ๆ จนหญิงสาวต้องรีบหันไปมองทางเจ้าของคำถามในทันที
                     
      ได้สิ... เธอตอบ ถ้าหากมาซาโอคุง อยากให้เราไปดูนะ เธอรีบเสริม
                     
      อยากสิ ชายหนุ่มกล่าว พลางมองไปเบื้องหน้า แต่เรากลัวว่าเธอจะไปไม่ได้ เพราะวันนั้นเป็นวันเกิดของ...
                     
      เราจะไปดูนายประกวดร้องเพลง... มายูมิตัดบท รับคำอย่างมาดมั่น
                      ชายหนุ่มพยักหน้ารับแทนคำขอบคุณ
                     

                                                                                      *************

                     
      ฮา ว่ายังไงนะ คิโยชิอุทานเสียงหลงเมื่อได้ฟังคำขอร้องจากเพื่อน นายจะให้ฉัน...
                     
      ใช่ มาซาโอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
                     
      เอาไปให้...
                     
      ใช่
                     
      ที่หอประชุม ในระหว่างการประกวดนี่นะ
                     
      ใช่
                     
      นายจะบ้า และเหรอ คิโยชิถามอย่างจริงจัง
                     
      นายสัญญาแล้ว ว่าจะช่วยเรา
                     
      แต่เราไม่นึกว่า.... คิโยชิถอนหายใจเสียงดัง เมื่อรู้ตัวว่าเถียงมาซาโอต่อไปก็คงไม่เป็นผล
       
      แน่ใจนะ เพื่อน เขาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ด้วยความหวังริบหรี่ว่ามาซาโอ อาจเปลี่ยนใจ
                     
      เราไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อน มาซาโอ อมยิ้มอย่างมีความสุข

                                                                                      *************
       

                      หอประชุมโรงเรียนแน่นขนัดไปด้วยนักเรียนมากมาย ทั้งที่มาชมการประกวดร้องเพลง และที่มาดูมาซาโอ พิทเชอร์ดาวเด่นของโรงเรียนที่ลงประกวดร้องเพลงเป็นครั้งแรก
                      และแม้ว่ามาซาโอจะผ่านการแข่งขันเบสบอลทั้งระดับโรงเรียน และระดับจังหวัดมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็พบว่าตัวเองเดินวนไปมาอยู่ด้านหลังเวทีด้วยความกังวล และตื่นกลัว และเริ่มหวั่นใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้   
                      เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของมาซาโอ ทำให้สายตาของผู้เข้าประกวดร้องเพลงคนอื่น ๆ หันมาจับจ้องอยู่ที่เขาเป็นจุดเดียว
                      ชายหนุ่มรีบล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดรับสาย
                     
      เฮ้ย มาซาโอคุง เสียงที่คุ้นหูของคิโยชิดังขึ้น ทุกอย่างเรียบร้องแล้วนะ ตามที่นายกำชับ เรานั่งอยู่แถวหน้าเลย
                     
      โอเค ขอบใจมาก มาซาโอ เอ่ยอย่างโล่งอก แล้วมายูมิจัง มามั้ย
                 
      มา ๆ คิโยชิ บอก นั่งอยู่ข้าง ๆ เรานี่แหละ
                     
      เฮ้ย มาซาโอ อุทานด้วยความตกใจ และรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัว
                      เสียงหัวเราะอย่างสะใจของคิโยชิดังกังวาลในลำโพงโทรศัพท์
                     
      ล้อเล่น ๆ คิโยชิ พยายามระงับเสียงหัวเราะ มายูมิ นั่งอยู่แถวหน้าเหมือนกัน แต่กลาง ๆ หอประชุม เราเลยนั่งอยู่ปลายแถว
                     
      โอเค มาซาโอ ถอนหายใจ ขอบใจมากเพื่อน เดี๋ยวเจอกัน
                      พิทเชอร์หนุ่มทีมโรงเรียนกดปุ่มปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ และกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง
                      เขาพยายามควบคุมความตื่นเต้น แต่รู้สึกราวหัวใจเต้นเสียงดังพอ ๆ กับเสียงกลองสงคราม
                      แต่ไท่ทันที่จะเรียกสติกลับมา ก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหันมาพบว่า เพื่อนนักเรียนที่ควบคุมเวที เดินมาเรียกผู้ประกวดร้องเพลงคนแรกให้เตรียมตัวไปขึ้นเวทีได้แล้ว
                      ความกดดันของการรอคอยแทบทำให้ชายหนุ่มคลั่ง เขาจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้พับที่มุมห้อง และนึกภาพตัวเองกำลังยืนอยู่บนพิทเชอร์เพลทบนกองดิน กลางสนามเบสบอล พร้อมที่จะพิทช์ลูกเบสบอลในการแข่งขัน
                      แล้วเขาก็ได้ยินเสียงใส ๆ หรือทุ้ม ๆ ของนักร้องคนแล้วคนเล่าแว่วกังวาลมาจากด้านหน้าเวที ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่นจากนักเรียนและอาจารย์ที่ชมการประกวดอยู่ แต่ละคนร้องเพลงกันได้อย่างดีเยี่ยมจริง ๆ และยิ่งทำให้มาซาโอตื่นเต้นและหวาดกลัว
                     
      นายต้องเข้มแข็ง เขาบอกกับตัวเอง นายตัดสินใจแล้ว นายต้องทำให้ได้
                      แต่ไม่ทันที่เขาจะสงบสติตัวเอง ผู้คุมเวทีก็ยื่นหน้ามาเข้ามาและกวักมือส่งสัญญาณเรียกเขา 
      มาซาโอคุง... ถึงตานายแล้ว
                      มาซาโอ พยักหน้ารับ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และดันตัวเองลุกขึ้นยืน
                      ก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าช้า ๆ
                      และจินตนาการเห็นแผ่นไม้บนพื้นหลังเวที เป็นสนามหญ้าของสนามเบสบอลที่เขาคุ้นเคย
                      เขามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังผ้าม่านผืนใหญ่ที่กั้นด้านหน้าและด้านหลังเวทีไว้ เพื่อรอจังหวะจากผู้คุมเวที
                      เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง เป็นกำลังใจให้กับผู้ประกวดที่เพิ่งจะร้องเพลงจบลงไป
                     
      โอเค มาซาโอคุง พร้อมนะ
                      เขาได้ยินเสียงผู้ดำเนินรายการ ประกาศชื่อของเขา กับบทเพลงที่เขาเลือกไว้
                      และเมื่อผู้ประกวดก่อนหน้าเขาเดินกลับเข้ามา เขาจึงแหวกผ้าม่านและเดินขึ้นเวทีไป
                      แสงสปอตไลท์ที่สาดส่องมาที่เขาทำให้เขาหยุดชะงักอยู่กลางเวทีครู่หนึ่ง และทำให้เขาแทบมองไม่เห็นว่าผู้ชมการประกวดมีมากมายขนาดไหน
                      และคิโยชิ หรือมายูมิ นั่งกันอยู่ตรงไหน
                      เขาเห็นเพียงไมโครโฟนที่พักอยู่บนเสา ที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่กลางเวที
                      เขารวบรวมสติ มือขวาขยับไปมาเหมือนกำลังคลึงลูกเบสบอลล่องหน
                      และเดินผ่านวงดนตรี ที่มีนักดนตรีโรงเรียนยืนประจำที่อยู่ ทั้งมือกีตาร์ มือกลอง มือคีย์บอร์ด
                      ก่อนที่จะวกเดินกลับไปหามือกีตาร์ ผู้เป็นหัวหน้าวง และกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง ซึ่งทำให้มือกีตาร์มีสีหน้าสับสน 

                      ขอร้องนะ มาซาโอโค้งแทนคำขอบคุณ และเดินมุ่งหน้าไปยังไมโครโฟนด้วยความมั่นใจขึ้น
                      แม้จะไม่สามารถเห็นได้ถนัดตา แต่เขาก็รู้สึกถึงสายตาทุกคู่ในห้องประชุมใหญ่นั้น ที่มาจับจ้องอยู่ที่เขาเป็นจุดเดียว      
                      ทุกอย่างเงียบสงัด

                      เขากวาดสายตาไปยังที่นั่งแถวหน้า มองหาคิโยชิ...

                      และมายูมิ
                      และเขาก็เห็นเธอนั่งอยู่ตรงแถวหน้า บริเวณกลางหอประชุมอย่างที่คิโยชิบอกจริง ๆ และแม้ในความมืดมิดของหอประชุม เขาก็ยังเห็นแสงสว่างจากแววตาของเธอ ซึ่งเจิดจรัสและทำให้เขาอุ่นใจเหมือนดาวเหนือที่ให้ทิศทางกับนักเดินเรือ
                      ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนที่จะเอ่ยปากร้องเพลงออกมาจากหัวใจ
                     
      แฮปปี เบิร์ทเดย์ทูยู
                        แฮปปี เบิร์ทเดย์ทูยู
                        แฮปปี เบิร์ทเดย์ เดียมายูมิ
                        แฮปปี้ เบิร์ทเดย์ ทูยู

                      มาซาโอ ยืนนิ่งอยู่บนเวที
                     
      โอทันโจบิ โอเมเดโต มายูมิจัง
                      ทั้งหอประชุมยังเงียบกริบอยู่ ราวไม่ทันตั้งตัว
                      และทันใดนั้นมาซาโอก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาข้างเวที มุ่งหน้าไปยังคิโยชิ ที่ดันตัวเองลุกขึ้นยืน และยื่นบางสิ่งบางอย่างมาให้กับเขา อย่างรู้คิว
                      มาซาโอ รับของที่ได้รับมอบจากคิโยชิมาถือในมือแล้วเดินช้า ๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้ามายูมิ
                      สีแดงสดของกลีบดอกกุหลาบดอกเดียวที่ตัดกับความมืดมิด ถูกมาซาโอ ยื่นมอบให้กับหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้า เหมือนยังอยู่ในความตกใจ
                     
      สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ มายูมิจัง พิทเชอร์ดาวเด่นของโรงเรียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แต่ซ่อนเล้นด้วยความ

      เขอะเขิน
                      มายูมิ ค่อย ๆ ดันตัวเองลุกขึ้นยืน และรับดอกกุหลาบของมาซาโอ มาถือไว้ในมือ โค้งรับด้วยความขอบคุณ
                      และในจังหวะนั้น พวกเขาได้ยินเสียงปรบมืออันโดดเดี่ยวที่ดังขึ้นมาจากปลายแถว
                      และหันไปเห็นคิโยชิยืนปรบมือยู่
                      ก่อนที่เสียงปรบมือจะค่อย ๆ ดังขึ้น ทีละน้อย ๆ จนกระทั่งทุกคนในหอประชุมนั้น ปรบมือพร้อมกันจนดังสนั่น
                      มาซาโอ อมยิ้ม พลางหันไปมองทางอาจารย์นาโอโกะ ที่นั่งอยู่แถวหน้าเช่นกัน
                      ชายหนุ่มโค้งให้อาจารย์แทนคำขอโทษ แต่เมื่อเงยหน้ากลับขึ้นมาพบรอยยิ้มบนใบหน้าของอาจารย์ เขาก็พอโล่งใจว่า อาจารย์ไม่ถือโทษโกรธเขาแล้ว
                     
      ขอให้มายูมิจัง มีความสุขมาก ๆ และสมปรารถนาทุกประการนะ มาซาโอ กระซิบ พลางยกมือขึ้นโบกให้เพื่อน ๆ ร่วมโรงเรียน แทนคำขอบคุณ
                     
      ขอบคุณมากจ๊ะ มาซาโอคุง หญิงสาวกล่าวด้วยความตื้นตันใจ ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา
      เป็นจริงแล้ว...
      เธอยิ้มอย่างมีความสุข
                      ท่ามกลางเสียงเพลง แฮปปี เบิร์ทเดย์ จากเพื่อนร่วมโรงเรียนที่ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง
                     
      ...โอทันโจบิ โอเมเดโต มายูมิจัง

                                                                                               ***********

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×